மிங்குன் பஹ்டோடாவ்கி புத்த ஸ்தூபி, மியான்மர் (பர்மா)

முகவரி :

மிங்குன் பஹ்டோடாவ்கி புத்த ஸ்தூபி, மியான்மர் (பர்மா)

மின் குன், மாண்டலே, சாகாயிங் பிராந்தியம்,

மியான்மர் (பர்மா)

இறைவன்:

புத்தர்

அறிமுகம்:

மிங்குன் பஹ்டோடாவ்கி என்பது மத்திய மியான்மரில் (முன்னர் பர்மா) சாகாயிங் பிராந்தியத்தில் மாண்டலேயிலிருந்து வடமேற்கே சுமார் 10 கிலோமீட்டர் (6.2 மைல்) தொலைவில் உள்ள மிங்குனில் உள்ள ஒரு முழுமையற்ற நினைவுச்சின்ன ஸ்தூபமாகும். இடிபாடுகள் 1790 இல் மன்னர் போதவ்பயாவால் தொடங்கப்பட்ட ஒரு பாரிய கட்டுமானத் திட்டத்தின் எச்சங்கள் ஆகும், இது வேண்டுமென்றே முடிக்கப்படாமல் விடப்பட்டது. பஹ்தோடவ்கி, போடாவ்பயாவின் நன்கு அறியப்பட்ட விசித்திரங்களின் உடல் வெளிப்பாடாகக் காணப்படுகிறது. அவர் கோவில் கட்டுமானத்தை தனிப்பட்ட முறையில் மேற்பார்வையிடுவதற்காக மிங்குன் தீவில் ஒரு கண்காணிப்பு நிலையத்தை அமைத்தார்.

புராண முக்கியத்துவம் :

மிங்குன் பஹ்டோடாவ்கி என்பது ஒரு மகத்தான “முடிக்கப்படாத” பகோடா ஆகும், இது கட்டப்பட்ட நேரத்தில் இராஜ்ஜியத்தின் தலைநகரம். இது கொன்பாங் வம்சத்தின் (ஆர். 1782-1819) அரசர் போடாவ்பயாவால் உருவானது, அவர் 1790 ஆம் ஆண்டில் சீனாவிலிருந்து பெறப்பட்ட பிரதி உட்பட புத்தரின் நினைவுச்சின்னங்களை வைப்பதற்கான கட்டுமானத்தைத் தொடங்கினார். 1821 ஆம் ஆண்டு தொடங்கி, 1839 ஆம் ஆண்டு ஏற்பட்ட தொடர்ச்சியான நிலநடுக்கங்களால், மேலும் பேரழிவு தரும் வகையில், கட்டிடம் கட்டமைக்கப்பட்டதால், பகோடா எப்போதாவது முடிக்கப்பட்டதா என்பதில் சந்தேகம் உள்ளது. இப்போது விரிசல்களால் மூடப்பட்டிருக்கும், கைவிடப்பட்ட நினைவுச்சின்னம் ஒரு குறிப்பிட்ட இடமாக மட்டுமே பயன்படுத்தப்படுகிறது. வழிபாடு, இருப்பினும் அளவின் அடிப்படையில் இது மியான்மரில் உள்ள மற்ற எல்லா நினைவுச்சின்னங்களையும், முன்னும் பின்னும் விஞ்சும்.

புராணத்தின் படி, கடந்த காலத்தின் புகழ்பெற்ற இறையாண்மைகளான பேகனின் மன்னர் அனாவ்ரஹ்தா (ஆர். 1044 முதல் 1077 வரை) படத்தை எடுக்க பிரச்சாரங்களை மேற்கொண்டார், ஆனால் எதிர்கால புத்தரான மைத்ரேயர் மட்டுமே சுமக்க முடியும் என்று தீர்க்கதரிசனம் முன்னறிவித்ததால் தோல்வியடைந்தது. அத்தகைய பணியை விட்டு. இப்போது அத்தகைய ‘சாத்தியமற்ற’ வெற்றியை அடைந்துள்ள போதாவ்பயா தன்னை மாத்ரேயாவின் உயிருள்ள அவதாரம் என்று வெளிப்படையாக விவரிக்கத் தொடங்கினார். அவருடைய சொந்த பௌத்த சங்கே கூட இத்தகைய அவமானங்களை நிராகரித்த போதிலும், அத்தகைய ஆளுமை தனது தொழில்துறைக்கு முந்திய ராஜ்ஜியத்தின் எல்லைகளை விரிவுபடுத்தும் அளவுக்கு ஒரு பகோடாவை எழுப்புவதற்கு ஏன் துணிந்திருக்கலாம் என்பதைப் பார்ப்பது எளிது.

எந்த தரநிலையிலும், பகோடா மிகவும் பெரியது. இது ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் சுமார் 70 மீட்டர்கள் மற்றும் சுமார் 50 மீட்டர் உயரம் கொண்டது, சுமார் 250,000 கன மீட்டர் (கிசாவின் பெரிய பிரமிட்டின் அளவு சுமார் 1/10) அளவைக் கொண்டுள்ளது. பகோடா திடமானது என்றும் அதன் ஒவ்வொரு செங்கற்களும் தோராயமாக 45 சென்டிமீட்டர் நீளம் கொண்டது என்றும் ஸ்டார்டர் குறிப்பிடுகிறார். ஒரு மீட்டருக்கு சுமார் 100 செங்கற்கள் என்று நாம் கருதினால், இது முழு அமைப்பிலும் சுமார் 25 மில்லியன் செங்கற்கள் ஆகும். இத்தகைய அற்புதமான கொத்து வேலைகளுக்கு 20 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக 10,000 ஆட்களின் உழைப்பு தேவைப்பட்டது, இதன் விளைவாக மூங்கில் மற்றும் விறகு போன்ற மூலப்பொருட்களுக்கு அடிக்கடி தேடுதல் ஏற்பட்டது. ராஜாவே இந்த திட்டத்தில் கணிசமான தனிப்பட்ட ஆர்வம் காட்டினார், கட்டுமானத்தை மேற்பார்வையிட ஒரு தற்காலிக அரண்மனையை நிறுவினார் (இப்பகுதி முழுவதும் மிகவும் பொதுவான நடைமுறை; உதாரணமாக, அயுத்யாவின் மன்னர் தாய் சி வாட்டில் வேலைகளை மேற்பார்வையிடும் போது, தற்காலிக வசிப்பிடமான தம்னாக் மஹேயோங்கைக் கட்டினார். 1700 களின் முற்பகுதியில் மகேயோங், ஒரு புத்த மடாலயம்).

பகோடாவின் கட்டிடக் கலைஞர்கள் நினைவுச்சின்னம் பூகம்பங்களால் பாதிக்கப்படக்கூடிய தன்மையை அங்கீகரித்ததாகத் தெரிகிறது. ஒரு புதுமையான முயற்சியானது, ஒரு மெல்லிய பூச்சுகளுக்கு அடியில் மறைத்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் சங்கிலித் தொடரில் முகப்புகளை மூடுவதாகும். இவை சிறிய நடுக்கம் ஏற்பட்டால் பகோடாவை ஒன்றாகப் பிடிப்பதற்காக இருக்கலாம். யோசனை நல்லதாக இருந்தாலும் (பாகனில் உள்ள பாதுகாவலர்களால் இதேபோன்ற நுட்பம் பயன்படுத்தப்படுகிறது, அவர்கள் சில நினைவுச்சின்னங்களை எஃகு பட்டைகளில் சுற்றினர்) முயற்சி முற்றிலும் பயனற்றது: வலுவான சங்கிலிகள் கூட இயல்பாகவே குறைபாடுடையவை, ஒற்றை இணைப்பின் தோல்வி சங்கிலி முழுவதும் பதற்றத்தை இழக்கிறது. மார்ச் 23, 1839 அன்று பெரும் நடுக்கம் ஏற்பட்டபோது, சங்கிலிகள் மொத்தமாக தோல்வியடைந்ததாகத் தெரிகிறது. பல உடைந்த சங்கிலிகளின் முனைகள் முகப்பில் தொங்குவதை இன்றும் காணலாம்.